Deeltijdstudent via de mijlpalenregeling bij basisschool Panta Rhei in Tilburg

Chiel Braam

‘Ik bied kinderen alles aan om de mooiste versie van zichzelf te worden.’

Een baan met mensen om je heen die vrolijk en gelukkig zijn. Dat zocht Chiel Braam (33) toen hij zich zo’n vier jaar geleden oriënteerde op een carrièreswitch. Na een les meelopen wist hij het zeker: “dit is vet!”. In juni 2024 studeerde hij af aan de pabo en kan hij zelf de ‘organisator van geluk’ worden.

Op zijn zeventiende verhuisde Chiel van de Achterhoek naar Tilburg, voor de hbo-opleiding Sportcommunicatie en media. “Ik wilde écht student zijn, dus ik heb een heel leuk studentenleven gehad”, vertelt hij over die tijd. “Maar na mijn afstuderen wist ik het eigenlijk allemaal niet.” Dus werkte hij eerst een winter als skileraar in Oostenrijk. “Dat was geweldig: iedereen is in vakantiestemming en gelukkig.” Precies dát gevoel streeft hij nu ook na in zijn klas.

Uitgekeken

Eenmaal terug uit Oostenrijk had hij in Nederland diverse banen in het bedrijfsleven. “Het ging daar alleen om geld verdienen en dat voelde niet betekenisvol. Mijn langste dienstverband was vijfeneenhalf jaar; maar over het algemeen raakte ik sneller uitgekeken op banen.” Tot Chiel terugdacht aan zijn tijd als skileraar. “Ik besloot eens mee te kijken op een basisschool. En had het geluk dat ik bij Mark van Zantbeek op basisschool De Sporckt kwam. Hij was zó vol overgave met en voor de kinderen bezig. Ik dacht: hoe vet dat je als leraar de organisator van geluk bent!”. Hij ging gelijk op zoek naar de mogelijkheden om leraar te worden. “Dat kon via zij-instroom of deeltijd, waar dat laatste een betere combinatie was met mijn baan en privéleven.”

“Ik ben na anderhalf jaar studeren al aan de slag als leerkracht.”

Meer lucht

In september 2021 ging Chiel één dag per week minder werken en startte met de pabo. “De studie liep lekker. En na een jaar merkte ik dat echt genoeg had van commercie. Ik wilde, net als in Oostenrijk, een job met mensen om mij heen die vrolijk en gelukkig zijn.” Daarop werd hij servicemedewerker bij een golfbaan. “Dat was drie dagen in de week, wat meer lucht gaf voor mijn studie.” Al vrij snel kreeg hij een baan aangeboden bij Panta Rhei, de school waar hij stageliep. “Twee dagen per week stond ik voor groep vier. Sinds dit schooljaar geef ik vier dagen per week les aan mijn eigen klas: groep zes. Dus eigenlijk ben ik na anderhalf jaar studeren al aan de slag als leerkracht.”

Geen ‘walk in the park’

Ondertussen werd Chiel ook nog trotse vader van een zoontje. “Ja, het was een bewogen jaar. Als ik anderen vertel hoe mijn week eruitziet, vragen ze weleens hoe ik dat volhoud. Ik heb iedere dinsdag- en donderdagavond college en daarnaast veel zelfstudie. Dat moet je niet onderschatten. Het is geen ‘walk in the park’.” Het helpt volgens hem wel dat iedereen op de pabo, net als hij, enorm gemotiveerd is. “En van mijn werk op school krijg ik veel voldoening en energie. De colleges sluiten daar heel erg op aan. Bepaalde didactiek, die we in de colleges krijgen, kan ik gelijk de volgende dag toepassen. Dat is erg leuk.” Ook zijn collega’s vinden de frisse wind, die Chiel meeneemt, interessant.

“Je loopt op de pabo meteen stage, dus je komt er gelijk achter hoe je het vindt.”

Op de planken in Carré

Chiel is via de mijlpalenregeling vervroegd bevoegd voor de klas gekomen. “Je moet daarvoor een minimumaantal studiepunten halen in de eerste helft van de studie. Daarnaast moet een school natuurlijk vertrouwen hebben in jouw kunnen. Ik wil het onderwijs verbeteren: het moet ergens om gaan. En ik wil niet iets doen wat al twintig jaar wordt gedaan. Als je wilt, kun je ook echt het verschil maken. Uiteindelijk moet je er wel zelf gelukkig van worden. Anders kun je het niet overbrengen.” Aan mensen die twijfelen heeft hij een duidelijk advies: “Geef het een kans! Je loopt op de pabo meteen stage, dus je komt er gelijk achter hoe je het vindt voor de klas. Voor mij voelt het toch een beetje alsof je iedere dag op de planken in Carré staat.”

Maken of kraken

Emoties delen, verbondenheid en geluk. Het zijn de kernwoorden voor Chiels lessen. “Ik ben bezig met het kind in zijn puurste vorm. In het basisonderwijs zijn kinderen nog in ontwikkeling. Ik bied ze alles aan om de mooiste versie van zichzelf te worden. Daarnaast wil ik met elkaar geluk ervaren en delen. Ik hoop dan dat ze later zeggen: ‘Bij Chiel in de klas was het toch gaaf!” Dat die vlieger niet altijd op gaat, weet hij inmiddels ook. “Je hebt 25 kinderen in de klas; ieder met een eigen thuissituatie, verleden en toekomst. Je hoort dus soms ook de nare dingen. Kinderen zijn kwetsbaar en wij als volwassenen kunnen het voor een kind maken of kraken. Voor een groep staan gaat mij goed af, maar dit deel vind ik wel zwaar.”

Idealen en lef

Chiel heeft de pabo in drie in plaats van vier jaar gedaan. “Dat was geen doel op zich”, zegt hij er gelijk bij. “Ik raad iedereen aan een manier te vinden die bij je past. En de pabo biedt die ruimte. Als je te snel gaat, mis je de verdieping.” Hij benadrukt dat het ook belangrijk is een school te vinden die bij je past. “De onderwijsvisie en collega’s moeten passen bij jouw waarden.” Of hij zelf de komende dertig jaar voor de klas staat, weet hij nog niet. “Als ik merk dat ik er minder energie van krijg, zoek ik weer verder. Ik wil iedereen meegeven: ontdek wat je wilt en ga ervoor! Volg je idealen en toon lef. Dan kun je, als je ooit met pensioen gaat, met trots terugkijken. Echt, het brengt je zo veel.”